Daar stond ik dan met al mijn bagage. Na een maandenlange gesloten opname, mocht ik voor het eerst weer naar buiten. Vrijheid! Ik haal diep adem en realiseer me hoe bijzonder dit eigenlijk is. Pas als je eigen vrijheid geen vanzelfsprekendheid meer is, ontdek je het wezenlijke belang ervan, om invulling te kunnen geven aan je eigen leven. Ik had in elk geval één ding geleerd; vrijheid moet je koesteren en ik was niet van plan om mijn eigen vrijheid ooit nog te laten afnemen! De wereld lag weer aan mijn voeten. Hoopvol, kon ik op 19 jarige leeftijd aan een nieuw hoofdstuk van mijn leven beginnen. Mijn leven, in herstel.
Op mijn 17de maakte ik voor het eerst kennis met de psychiatrie. Ik zat al veel langer in zorg, maar tot aan dat moment kon ik mezelf nog wijsmaken alsof alles ‘normaal’ was. Ik deed er dan ook alles aan om mijn merkwaardige gedrag voor de buitenwereld verborgen te houden. Maar toen ik eenmaal op een psychiatrische afdeling terecht kwam, viel mijn leven als een kaartenhuis in elkaar. Ik moest wel knettergek zijn, wilde ik hier ‘thuishoren’. Was dit de plek die mij het vertrouwen en de veiligheid moest gaan bieden om het leven opnieuw aan te kunnen? Kon ik hier leren om weer goed voor mezelf te gaan zorgen en de zin van mijn leven terugvinden? Laten we het hopen, want veel andere opties zag ik op dat moment ook niet meer. Hoewel ik sceptisch was, gaf ik mezelf het voordeel van de twijfel om het in ieder geval een kans te geven. Maar helaas, ik wist – zo mogelijk – nog verder te ontsporen. In plaats van het terugvinden van mezelf, kwam ik steeds verder van mezelf en de wereld om mij heen af te staan. Ik raakte volledig van mezelf en de mensen om mij heen vervreemd. Dit kon niet mijn leven zijn, maar het was het wel! Ik was werkelijk álles kwijtgeraakt. Geen hobby’s, geen studie, geen werk, geen contact met vrienden en familie, geen eigen spullen, maar boven alles géén identiteit, géén eigen regie en géén perspectief op verbetering. Mijn leven was uitzichtloos. De muur tussen mij en de buitenwereld leek meters hoog en dik, onoverkomelijk en ondoordringbaar. Maar wat als het me zou lukken? Zou ik dan ‘gelukkig’ zijn?
Ik had in ieder geval een nieuw perspectief in het leven ontdekt. Als je denkt dat het slecht met je gaat, blijkt het altijd nóg véél slechter te kunnen. Dat was misschien wel mijn meest stimulerende gedachte om het toch maar eens over een andere boeg te gaan gooien. Ik maakte al lange tijd geen onderdeel meer uit van het échte leven, en wist eerlijk gezegd ook niet zo goed meer hoe ik mij voor mijn opname voelde. Misschien had ik te hoge verwachtingen van mezelf gehad, was mijn leven eigenlijk zo slecht nog niet en moest ik dit maar accepteren. Dit is wat ik op zijn minst kon proberen. Wat had ik immers nog te verliezen?
Ik heb lang gedacht dat alles goed zou zijn, als ik mijn leven weer op de rit zou hebben. Mensen om mij heen, een zinvolle baan, het volgen van een studie, een fijne woonplek, leuke hobby’s enz. Dit is waar herstel begint, werd mij verteld. Maar hoe langer ik met mijn persoonlijke herstel in de weer ben, hoe meer ik mezelf realiseer dat dit slechts randvoorwaarden zijn. Begrijp me niet verkeerd, voor mij is het hervinden van nieuwe sociale en maatschappelijke rollen van levensbelang geweest om vast te kunnen houden aan het leven. Maar het heeft in mijn verwachtingen van herstel wel voor een flinke opschudding gezorgd, een gevoel van ontreddering misschien zelfs wel. Steeds meer kom ik erachter, dat het hebben van een ogenschijnlijk prima leventje waarin het mij aan niets ontbreekt, nog geen garanties biedt voor herstel. De stap van binnen naar buiten – vanuit mijn opname, naar de buitenwereld; het échte leven in – is weliswaar een belangrijke conditie om aan persoonlijk herstel te kunnen bouwen, maar uiteindelijk begint herstel van buiten naar binnen. Hoe langer mijn herstelreis voortduurt, hoe meer ervaringen en inzichten ik opdoe in wat écht belangrijk is in het leven. Dan blijkt het – hoe cliché – toch te zitten in de kleine dingen, die je pas ontdekt als je jezelf écht naar binnen toe richt. Hoe meer ik over mijn herstel te weten kom, hoe creatiever ik op zoek moet naar nieuwe mogelijkheden om mezelf te ontwikkelen en dingen in mijn leven te veranderen. Dan word ik vaak ook weer geconfronteerd met mijn eeuwige levensstrijd, in het omgaan met mijn psychische kwetsbaarheid. Een leven tussen hoop en wanhoop. Dit houdt me scherp, zullen we maar zeggen.
Herstel is een reis die nooit ten einde komt, of ik er nu tegen blijf vechten of besluit om dit proces te omarmen. Het romantische vooruitzicht wat ik had, lijkt inmiddels meer op een diep zwart gat. Toch blijf ik maar graven in de hoop ergens een nieuw lichtpuntje tegen te komen. Ik ben nog niet van plan om op te geven, want hoewel het leven niet altijd mee zit, mag ik zeker niet vergeten dat mijn herstel tot nu toe ook hele mooie dingen met zich heeft mee gebracht. Hier probeer ik mezelf dan ook maar aan vast te blijven houden.
Wordt vervolgd…
december 29, 2016 at 10:44 am
Ik kan alleen maar bevestigen dat mensen steeds meer willen, uitzonderingen daargelaten. Groter, mooier en vooral veel. Een mens heeft liefde nodig, samen zijn, delen en vaak ook medeleven. De economie gaat steeds beter maar Jan met de Pet blij “Jan met de Pet”. Al die egoïsten willen dat liever niet zien! Er zijn nog teveel mensen die een baan, gezin en een riant salaris hebben dat ze niet verder kijken als hun neus lang is..ETC…
december 29, 2016 at 11:00 am
Herstel gaat inderdaad met veel diepte punten, waar je vervolgens met veel geworstel weer uit omhoog weet te klimmen. Elke keer 1 of meer treetjes hoger of stappen verder. Ik zelf heb periodes van mijn herstelproces als uiterst demotiverend ervaren als ik weer eens door mijn eigen overmoedigheid flink over de kop ging. Een balans vinden was soms bijzonder moeilijk en ik heb mij vaak in wankel evenwicht gevoeld met de elementen in mij en om mij heen. En je hebt gelijk: een herstel proces duurt je hele leven, al noem ik het zelf liever mijn ontwikkelingsproces.Daar ben ik nu met mijn 55 jaar al sinds ik een kind was mee bezig, maar ik ervaar nu wel steeds meer een gevoel van ‘thuiskomen’ in me zelf. Het bereiken van het accepteren wie je bent en wat jou mogelijkheden zijn, kan soms een hele leven lang op zich nemen.
Maar het vinden hiervan is de geworstel voor mij wel waard geweest.
december 31, 2016 at 12:19 pm
Herstel, dat doe jij, maar nooit alleen! Herstel duurt, zoals Wilma het al zei, de rest van je leven, met pieken en dalen. En met de ervaring die je opdoet leer je de hoogste pieken en de diepste dalen te voorkomen. Maar als er niets meer zou gebeuren zou je dan gelukkig zijn? Ik heb leren omgaan met mijn leven na 51 jaar en mag nu met mijn ervaringen anderen helpen als ervaringswerker. Ik ben er van overtuigd dat jij er ook komt. Als ik je verhaal lees heb je een goede basis gelegd van vertrouwen in jezelf, van nieuwsgierigheid. Ga op pad, kijk wat de wereld je te bieden heeft, maar blijf thuis komen bij jezelf! Vertrouw op jezelf! En: blijf praten met vrienden die je vertrouwt. Zorg dat je je verhaal kwijt kunt. De wereld biedt mogelijkheden voor herstel, jij moet ze vinden en nemen! Succes op jouw quest naar succes!
januari 3, 2017 at 12:35 pm
Hoi Nicole, ten eerste wil ik je een heel gelukkig en gezond 2017 toewensen. Je bent helemaal op de goede weg. Jij bent iemand die door een moeilijke periode moest gaan om te kunnen ervaren hoe het is om zo diep te gaan. Hoe het is om uit dit gat te komen. Hoe het voelt om vrij te zijn. Jij bent degene die hierdoor mensen kan helpen want jij weet hoe het voelt om dit mee te maken. Jij kunt met mensen jouw ervaringen delen en wat is er mooier dan samen iets moois van deze wereld te maken. Ook jij bent 1 van de personen die er zijn om andere mensen te helpen om weer op de goede weg te komen. Ik heb zelf heel veel mee gemaakt. Het is nooit zomaar dat je iets mee maakt. Later zie je dat dit een belangrijke les in je leven is geweest. Ook ik ben nog steeds aan het leren en op dit moment geef ik lezingen en organiseer ik lezingen. Ik ben begonnen met een cursus voor natuurvoedingsadviseur die ik binnenkort hoop af te ronden. Daarnaast heb ik veel cursussen gedaan en begeleid ik mensen waar ik kan. Een tuinder die erg ziek is, help ik om zijn bedrijf toch op gang te krijgen. Vanaf het moment dat ik hier de eerst keer kwam, wist ik hier ga ik in de toekomst iets moois van maken. Er komen steeds meer mensen op mijn pad die gaan meehelpen. We moeten het SAMEN doen. Alleen is ook maar alleen. Heel veel succes met alles. Een liefdevolle groet, Gerdie Konings
januari 5, 2017 at 12:26 pm
Herstel wordt vaak gebruikt in deze context “Herstellen van” En dan past de gedachte van binnen naar buien. Maar zoals je beschrijft kan herstel ook in het licht van de eeuwig durende zoektocht geplaatst worden.
En dan komt een begrip als “actieve acceptatie” ook in een ander perspectief te staan het leven met wat het vandaag is en het ermee doen. Is dan het credo.
De slogan van de belasting dienst is dan wel passend voor mij .
“leuker kunnen we het niet maken wel makkelijker.”