Ruim vier jaar geleden besloot ik mijn leven over een andere boeg te gooien. Ik had genoeg van jarenlange therapie met de focus op mezelf en mijn problemen en wilde mijn ervaringen op een andere manier betekenis gaan geven. Naast mijn deeltijdbehandeling volgde ik de cursus ‘Werken met eigen ervaring’ en vanaf dat moment ging er een nieuwe wereld voor mij open.

Mijn behandeling ging me niet snel genoeg en ik had er maar weinig hoop op dat ik daarvan ook echt beter ging worden. Ik wist dat mijn problemen zich niet als vanzelf zouden oplossen, maar mijn kwetsbaarheden vroegen om een andere aanpak. Mijn herstel als zorgafhankelijke patiënt, begon bij mijn weg naar ervaringsdeskundigheid. Ik ontdekte dat ik meer was dan mijn ziekte.

Ik ben begonnen met een cursus ‘Werken met eigen ervaring’ om eens kennis te maken met wat ervaringsdeskundigheid nu eigenlijk is en wat je ermee kunt doen. Ik wilde mijn ervaringen nuttig maken, zodat ik ze een plekje kon geven waarbij ik ze wat minder als last met me mee zou dragen. Ik kwam tijdens de cursus voor het eerst in aanraking met herstelverhalen, waardoor ik enorm geraakt werd. Jeetje, wat werd ik met mezelf geconfronteerd, maar wat een inzichten heeft het me opgeleverd! De verhalen waren stuk voor stuk zo herkenbaar, waardoor ik mezelf ook wat meer erkent voelde. Ik was dus toch niet zo gek als ik dacht, er zijn immers meer mensen waarbij het leven niet zo rooskleurig verliep. Die conclusie maakte dat ik mezelf al een stuk minder eenzaam voelde.

Daarnaast waren deze verhalen voor mij een bron van inspiratie, wetende dat mijn verhaal ook nog niet is voorbedrukt, maar dat er nog best wat van mijn leven te maken viel. In ieder geval leerde ik dat mijn ervaringen niet alleen trauma’s waren geweest, maar ook een nut in zich verscholen. Ik ben de waarden van mijn kwetsbaarheden gaan ontdekken, om deze later in te kunnen zetten om anderen mensen in een soortgelijke situatie te steunen. De cursus leverde mij zo’n mooie dingen op, dat ik meer wilde weten over ervaringsdeskundigheid, en wie weet zou ik in de toekomst ook echt als ervaringsdeskundigen willen gaan werken. Ik besloot mezelf in te schrijven voor de Social Work opleiding met ervaringsdeskundigheid op de Fontys in Eindhoven.

Sinds mijn opleiding, merk ik dat ik met de dag steviger in mijn schoenen kom te staan. Toen ik met de cursus begon was ik nog bijna fulltime cliënt. Dit veranderde al snel tijdens mijn opleiding, met daarnaast mijn stageplek van 8 uur in het eerste jaar. Ik heb een rustige start mogen maken als ondersteuner van de centrumraden, onderdeel van de cliëntenraad. Ik zat al in de cliëntenraad, maar mocht nu op alle afdelingen van de GGZ eens een kijkje gaan nemen, en leerde meer opkomen voor de belangen van cliënten en tegelijkertijd won ik ook meer zelfvertrouwen. Van verlegen, teruggetrokken en tenger meisje, kreeg ik stapje voor stapje het hoogste woord aan de tafel tussen centrummanagers en behandelcoördinators. Jazeker, dat er nog veel te verbeteren viel in de zorg en daar zou ik mijn mond wel voor open trekken.

In het tweede jaar kwam ik bij het team Herstel en Ervaringsdeskundigheid. Ik kwam in een fijn team met allemaal ervaringsdeskundigen. Ieder had zijn eigen levensverhaal en kwetsbaarheden waar op een gelijkwaardige en onveroordeelde manier mee omgegaan werd. Dat was ik niet zo gewend, want in de samenleving kwam ik er al gauw achter hoe hard je als psychiatrisch patiënt wordt veroordeeld. Ik ging cursussen geven als ‘Herstellen doe je zelf’ en later ‘Werken met eigen ervaring’ die ik voorheen zelf gevolgd had. Ik heb geleerd mijn verhaal te delen, maar bovenal ook te luisteren naar anderen. Daar leer je immers net zo veel van, en kennis is ervaring!

In mijn derde en vierde jaar werd het tijd voor een nieuwe uitdaging. Ik ging werken bij Specialistische centra, het team Eetstoornissen en het centrum Bipolair bij de GGZ. Gezien mijn eigen eetstoornis was mijn werkplek bij het team Eetstoornissen een enorme uitdaging voor mij. Hartstikke spannend, maar tegelijkertijd ook ontzettend bijzonder dat ik nu de kans kreeg om aan de slag te gaan op een plek die heel dicht bij mijn eigen ervaring lag. Dit had ik tot kort voor dat moment niet kunnen bedenken. Zonder dat ik er echt erg in had, was ik zo sterk geworden dat ik mijn eetstoornis niet meer nodig had en was deze langzaamaan naar de achtergrond verdwenen.

Ook bij het centrum Bipolair kon ik mezelf nog verder ontwikkelen. Ik realiseerde me, dat je niet over alles controle kunt hebben en ziek-zijn je voor een groot deel overkomt. Dit heeft mij ontzettend geholpen in mijn eigen acceptatieproces. Het was wel eens confronterend om te zien hoe diep mensen konden zitten en hoe machteloos en wanhopig ze zich daarbij voelde. Daarmee werd de vinger ook bij mij op zere plekken van ‘oude’ pijn gelegd. Tegelijkertijd liet het me ook beseffen dat ik trots op mezelf mag zijn met wat ik allemaal bereikt heb.

Inmiddels ben ik voor de zomer van 2014 Cum-laude afgestudeerd als Social Worker met ervaringsdeskundigheid. Ik kan nu goed op mijn ervaringen en cliëntentijd terugkijken en zien hoe ik gegroeid ben. Natuurlijk behoud ik nog mijn kwetsbaarheden, maar die hebben we allemaal toch? Iedereen heeft wel eens een rotdag, of voelt zich weleens onzeker. Ik kan daar nu prima mee dealen, en laat mezelf door niets meer uit het veld slaan. Ik ken mijn valkuilen en voorkom dat ik daar in ga staan.

Mijn onvrouwelijke dagelijkse pantoffels die ik droeg tijdens mijn opnames heb ik ingeruild voor nette damesschoenen. Tja, als collega van hoogopgeleide psychologen en psychiaters moet ik natuurlijk wel een beetje goed voor de dag zien te komen. Mezelf slecht verzorgen is er niet meer bij. Ik moet sterk en gezond overkomen, wil ik serieus genomen worden. Geen denken aan dat mijn zelfdestructieve gedrag nu nog de ruimte krijgt. Niet iedere reguliere hulpverlener zit te wachten op een ex-patiënt als collega, dus moet ik mezelf toch wat extra bewijzen. Die druk is soms lastig, maar tegelijkertijd ook een stevige stok achter de deur om mezelf niet uit het oog te verliezen.

Ik werk nu in diverse teams met reguliere collega’s die gespitst zijn op symptomen en diagnoses. Mocht ik nog eens in mijn valkuilen trappen, zal dit dus niet onopgemerkt blijven. Zover was ik het dus niet meer van plan te laten komen. Ik wil mijn collega’s waar ik mee werk iets kunnen bieden en cliënten kunnen ondersteunen bij herstel. Vooral een stukje hoop brengen dat herstel echt mogelijk is en dat er meer is dan ziekte. Soms staan problemen en diagnoses zo erg op de voorgrond, dat het leven buiten de ziekte nogal eens vergeten wordt. Vergeet nooit dat iemand ook nog mens blijft, langs  zijn rol als cliënt.

Iedereen is uniek en heeft zijn eigen weg naar herstel. Daarnaast hebben we allemaal kwaliteiten, waarvan je gebruik kunt maken. Juist die moet je zien op te sporen en benutten.

Ontdek jouw eigen kracht en betekenis!