Ik ben levensmoe en weet niet waar ik het nog zoeken moet. Ben ik te zwak? Vraag ik teveel van mezelf? Heb ik misschien te hoge verwachtingen van het leven of ben ik simpelweg niet tevreden te stellen en ondankbaar met wat ik heb? Ik weet het niet, maar wat de antwoorden ook zouden zijn, verder helpen doen ze me niet.

Ze zeggen dat hoop doet leven. Ik heb hoop gehad; een hoop ellende. En ik heb hoop gezien; mensen om me heen, die wél wisten te herstellen. Maar ik zie vooral een hoop; een uitzichtloze beklimming, waar ik als een berg tegenop zie. Een leven met oneindig veel pieken en dalen. Op de toppen ben ik in de wolken en durf ik te dromen van een betere toekomst. Om vervolgens weer heel hard te vallen, naar beneden te storten en in één klap te ontwaken. Dat is waar ook, dromen zijn bedrog. Ik kan beter niets hopen, om niet steeds opnieuw te vervallen in wanhopen.

IMG_3137

Ik ben levensmoe, maar probeer mezelf eindeloos levensmoed in te spreken. Maar voor wie, voor wat en voor hoe lang? Kan ik de moed er nog in houden, in plaats van in mijn schoenen laten zakken? Waar wil ik nog voor leven vandaag? En waar wil ik nog naar streven voor morgen? Ik wil het heden niet meer laten bepalen, hoe ik me morgen voel en mijn toekomst hier niet langer aan vastbinden.

Mijn moedeloosheid komt voort uit mijn chronische levensmoeheid, waarin ik van alles probeer en leer, om hier zo goed mogelijk mee om te gaan. Maar uiteindelijk is deze moedeloosheid slechts een momentopname, en is het vooral een enorme berg aan moed waarmee ik mezelf probeer door het leven heen bikkel. Een moedige strijd, een zoektocht naar rust en vrijheid.

IMG_3144