Nicole Hoeymans

Net als het begin van een nieuw kalenderjaar, zag ik het einde van de zomer vaak als een kans om een frisse start te maken. De vakantiepret was weer voorbij en het ‘echte’ leven stond weer voor de deur. Tijd om weer aan de slag te gaan, of ik dit nu wilde of niet.

In de vakantie had ik ervaren hoe het was om mezelf even niet druk te hoeven maken over school, huiswerk, goed moeten presteren en een overvolle agenda vol verplichtingen te hebben. Even ‘niets’ moeten, maar alleen doen waar ik zin in had en wanneer ik daar zin in had. Dit had ik na een zwaar en hectisch jaar wel even nodig om weer een beetje op adem te komen. Sinds veel te lange tijd, kon ik voor het eerst weer een beetje genieten van het leven. Daar kon ik wel aan wennen en zo leek het leven eigenlijk zo slecht nog niet. Helaas was dit moment maar van korte duur. Want voor ik goed en wel ontstresst was van het afgelopen (school)jaar, stond er alweer een nieuw jaar klaar om van start te gaan.

Ieder schooljaar opnieuw maakte ik voor mezelf een aantal goede voornemens. Dit keer zou ik het allemaal anders gaan doen. Ik zou mijn verwachtingen naar beneden bijstellen, goed was immers goed genoeg. Daarnaast zou ik beter voor mezelf gaan zorgen door meer tijd voor mezelf te nemen, te ontspannen en regelmatig met vriendinnen af te spreken. Vaak kwam er van al deze goede voornemens echter weinig terecht. Wanneer ik eenmaal mijn rooster te zien kreeg en het eerste huiswerk werd medegedeeld, sloeg de stress en de paniek alweer toe. En daar kwamen de excuses; ik heb geen tijd om te eten, ik kan niet afspreken, ik kan nog niet slapen, ik moet nog leren en er ligt nog een hele berg huiswerk op me te wachten. Voor ik er erg in had, had ik mezelf alweer dag en nacht opgesloten op mijn kamer. Leren, leren en nog eens leren. Leuk vond ik het niet, zin had het eigenlijk niet, maar loslaten kon ik niet. Mijn ouders moesten me keer op keer helpen herinneren om zo nu en dan naar beneden te komen om iets te drinken en aan tafel te komen eten. ‘s Nachts kwamen mijn ouders mopperend op mijn kamer dat ik nu echt die boeken aan de kant moest leggen om te gaan slapen. Nadat ze mijn lamp uit deden, kroop ik met mijn zaklamp onder de dekens en ging ik ongestoord verder. Uiterlijk 6 uur werd ik gewekt door mijn wekker, om nog voor één laatste keer alles door te nemen.

Het kwam dan ook niet helemaal als een verrassing dat ik tijdens mijn middelbare schoolperiode steeds meer overspannen raakte. Ik kreeg last van faalangsten, ging mezelf steeds meer isoleren en werd steeds verder in een depressie getrokken. Hoe meer ik de grip op school en over mijn leven begon te verliezen, des te wanhopiger ik werd waardoor ik mezelf alleen maar nog meer ging vastklampen aan mijn huiswerk. Niemand mocht dit van mij afpakken.

Na het terugzakken van het vwo naar de havo, en vervolgens ook nog eens blijven zitten was de maat vol. Ik kon niet meer en kwam terecht in een gesloten opname. Ook hier wilde ik een nieuwe start maken, mezelf voor 100% inzetten voor mijn behandeling en mijn leven over een andere boeg gooien. Toch kon ik dit niet. Ik had de afgelopen jaren teveel mijn toevlucht gezocht in destructieve overlevingsmechanisme die ik niet wist om te buigen. Een nieuwe opname dan, zou dat een uitkomst bieden? Na een opname van bijna twee jaar, mocht ik dan eindelijk een nieuwe poging wagen om op eigen benen te gaan staan en te laten zien dat ik goed voor mezelf kon zorgen. Weer een nieuw begin.

Maar ook dit begin, was niet de frisse en energieke start waar ik op hoopte. Tijdens mijn opname had ik een eetstoornis ontwikkeld en viel ik in een rap tempo af. Nog geen half jaar later was ik er fysiek zo slecht aan toe dat een nieuwe opname onoverkomelijk leek. Dat nooit, dacht ik. Was dit waarschuwingssignaal dan het aanknopingspunt om beter voor mezelf te gaan zorgen? Het was zeker een belangrijk moment in mijn herstel, waaruit nieuwe mogelijkheden ontstonden.

Ik had lang genoeg thuis gezeten en was zo langzamerhand therapiemoe. Nog volop in herstel was ik toe aan een nieuwe uitdaging in mijn leven. Ik wilde ervaringsdeskundige worden en zelfs weer gaan studeren. Dit keer zou ik alles écht anders aanpakken. Ik wilde immers niet nog eens in een opname belanden. Het was misschien wel de beste beslissing in mijn leven die ik had kunnen maken. Een studie die ik leuk vond, waarvoor ik gemotiveerd was en waar ik kracht uit haalde. Hoopvol en positief gestemd was dit een belangrijke start van mijn persoonlijke groei en ontwikkeling. Mijn zelfvertrouwen groeide, ik leerde mijn grenzen beter bewaken en zelfstandig voor mezelf te zorgen, waardoor ik zowel mentaal als lichamelijk sterker werd. Met succes doorliep ik de opleiding. Mijn werk deed ik met plezier en daarnaast was er zelfs nog ruimte om te genieten van de kleine dingen.

Na mijn studie besloot ik mezelf te storten op het leven als werknemer. Even geen studie en mezelf de ruimte geven om te ontdekken wat het leven nog meer te bieden heeft. Een uitdaging, want niet studeren geeft me vaak het gevoel stil te staan. Toch was dit een leerzaam en zinvol jaar. Wel kwam ik na een half jaar tot de conclusie dat ik het naar school gaan miste. Niet meer omdat het moet van mezelf, maar omdat het kan, ik het leuk vind en er van geniet.

Ik ben klaar voor weer een nieuwe, frisse start. In september ga ik starten met de opleiding Master Social Work. Opnieuw bekruipen me onzekerheden. “Gaat het me wel lukken? Kan ik het wel aan? Vraag ik niet opnieuw teveel van mezelf?” Maar algauw weet ik mezelf terug te fluiten. “Nicole, je kunt het! Je hebt bewezen dat een nieuw begin, ook tot een goed resultaat kan leiden. Laat je niet leiden door angsten, maar grijp deze kans en geloof in jezelf!” Laat ik mezelf daar maar aan vasthouden.